Rozdział 8- Alkoholik

Zostawcie po sobie ślad, to dla mnie motywacja. 

Nie jestem w stanie zrozumieć co stało się z Tomasem. Był taki zimny i nieobliczalny. Jego oczy przybrały ciemny kolor. W ogóle nad sobą nie panował. Dlaczego alkohol tak bardzo zmienia ludzi? Przez ten trunek, mężczyzna, który na co dzień jest łagodny jak baranek, zmienił się w bestię. Nie jestem w stanie tego pojąć. Czy to przed tym ostrzegała mnie Francesca? Gubię się we własnych spekulacjach. Muszę odbyć poważną rozmowę z włoszką. Nie będzie to trudne, bo akurat wchodzi do mojej sypialni i z pełną gracją siada na skraju łóżka.
- Dobrze, że już wstałaś. Powoli martwiliśmy się o ciebie z Leonem.- W jej głosie łatwo wyczuć troskę. Jest niesamowitą osobą.
- Nie musicie. Naprawdę.- Waham się.- Spakuję się i wracam do domu.- Decyduję.
- Nie możesz!- Krzyczy ze zdenerwowania, a ja otwieram oczy ze zdziwienia, na co brunetka kontynuuje.- Tomas był po rzeczy, gdy spałaś i wrócił bez ciebie. Ty zostajesz tutaj.- Mówi zdecydowana.
- Dlaczego? Po co?- Nic nie rozumiem.
- Właśnie o tym mówiłam. Ostrzegałam.- Zaczynam się powoli bać.
- O czym ty mówisz?- Zadaję wiecznie nurtujące mnie pytanie.
- Kiedyś znałam Tomasa.- Unoszę pytająco prawą brew.- To znaczy poznaliśmy się we Włoszech. Ja zaczynałam karierę modelki, a on był początkującym fotografem. Nieźle mu szło, więc postanowiliśmy stworzyć duet.- Nie mogę uwierzyć w to co słyszę. Brunet fotografem? Przecież jego zawód, to kucharz.- Wszystko szło po naszej myśli, aż w końcu Tomas, by się odstresować, zaczął nadużywać alkoholu. Stał się niebezpieczny. Ten rodzaj używki, zawsze źle na niego działał.
- Nie wierzę.- Szepczę.
- To nie wszystko.- Dziwię się, lecz macham ręką, dając jej do zrozumienia, że ma kontynuuować.- Namówiłam go na odwyk, ale on sprawiał kłopoty lekarzom. Uciekał z ośrodka i kompletnie pijany, przychodził do mnie. Mówił, że mnie kocha. Popadł w obsesję, a ja nie czułam się bezpiecznie, więc postanowiłam wyjechać.
- To wszystko?- Przerywam jej, nie mogąc ukryć zszokowania.
- Tak oto znalazłam się tutaj, a on po krótkim czasie mnie odnalazł.- To brzmi jak historia z horroru.- Znalazł pracę w restauracji twojego ojca, męża twojej matki, a mojej pracodawczyni. Koszmar się nie kończył, aż w końcu pewnego dnia, on poznał ciebie i się zakochał.- Kończy na jednym wydechu.
- Dziękuję, że mówisz mi o tym tak wcześnie. Jestem żoną człowieka, którego nie kocham, a w dodatku on jest chory psychicznie.- Odzywam się napełniona irytacją.
- Wybacz mi.- Mówi ze skruchą.
- Muszę teraz jakoś z tego wybrnąć.- Wzdycham ciężko.
- Ja go na ciebie ściągnęłam, więc ja ci pomogę.- Ta dziewczyna nie przestanie zadziwiać mnie swoją ogromną szlachetnością.
- Dziękuję.- Posyłam jej szczery uśmiech i wstaję z łóżka, po czym pod wpływem bólu z podbrzusza, skulam się przy ścianie.
- Violetta! Nic ci nie jest?- Brunetka klęka przy mnie.
- Nie. Przejdzie mi.
- Zawołam Leona!- Zanim zdążę cokolwiek z siebie wydusić dziewczyna znika za drzwiami.

Jestem w kompletnej rozsypce. Dlaczego ja się w to wszystko wpakowałam? Już wolę być zakochana po uszy w Verdasie i zostać starą panną z kotami, niż użerać się z jakimś psychopatą, który kompletnie nic dla mnie nie znaczy.
W ogóle dlaczego to ja mam cierpieć dla dobra innych? Kończę z tym! Nie chcę stać się egoistką, ale od teraz myślę tylko o sobie. Moje szczęście jest dla mnie najważniejsze.
- Co się stało?- Gdy usłyszałam ten głos, cały ból jakby za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, znikł.
- Nie nic wszystko jest dobrze.- Próbuję wstać z podłogi, ale ponownie upadam.
- Violetta. Błagam cię.- Szatyn łapie mnie pod ramię i prowadzi do salonu, gdzie czeka Fran.
Kładzie mnie na kanapie i klęka przedemną.
- Tutaj masz lód.- Brunetka przykłada worek do mojego brzucha. 
- Dziękuję, że się o mnie troszczycie, ale nie chcę być dla was ciężarem.
- Viola przestań!- Unosi się mężczyzna.- Nie puszczę cię teraz samej do domu. Wiem wszystko. Francesca mi opowiedziała.- Gładzi mnie po ramieniu, a ja nie wytrzymuję presji i po prostu zaczynam płakać.
- Nie chcę tak żyć. Nie kocham go.- Poddaję się i wyznaję prawdę.
- Wiem o tym. Spokojnie.- Wyznaję szatyn, czym wprawia mnie w osłupienie.- Wszystko będzie dobrze.- Otula mnie swoimi ramionami.
Przez to wszystko zapomniałam o Francesce, która nas obserwowała, jednak po dłuższej chwili zniknęła za drzwiami kuchni.
- Chodź. Musisz się uspokoić.- Leon bierze mnie na ręcę i niesie do sypialn, po raz kolejny tego dnia.
Jak on cudownie pachnie. Dlaczego ten mężczyzna nie może tak po prostu stać się moją własnością? Tak strasznie zazdroszczę włoszce, że ma taki skarb u swojego boku.
Niechętnie otrząsam się z transu, gdy Verdas kładzie mnie na łóżku.
- Dziękuję za wszystko.- Postanawiam przerwać ciszę między nami.
- Violetta- zaczyna- wiesz, że zawsze, ale to zawsze możesz liczyć na moją pomoc?- Pyta, a ja posyłam mu delikatny uśmiech.- Musisz zdać sobie sprawę z tego, że jesteś dla mnie bardzo ważna i nie przeżyłbym gdyby coś ci się stało.- Te słowa poruszyły moje serce. Tak bardzo mu na mnie zależy. Czuję, że mogę skakać ze szczęścia do sufitu.
- Naprawdę?- Próbuję się upewnić, więc spoglądam mu głęboko w oczy, a ten ujmuje moją twarz w dłonie i niepewnie muska moje usta. Jestem w niebie. 
Szatyn spogląda na mnie, jakby chciał poprosić o zgodę.
- A Francesca?- Pytam.
- Wyszła na plażę.- Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, ale pragnę go. Chcę pobyć z nim chwilę sam na sam. Chcę się do niego zbliżyć, więc wbijam mu się z zachłannością w usta, a on cały czas oddaje pocałunek, nawet go pogłębia. Gdy próbuję zaczerpnąć powietrza, on tak po prostu włącza język do gry. Jeszcze nigdy mnie tak nie całował. Czuję się jakbym była jego własnością. Jednak mnie się to podoba.
W trakcie pocałunku wsuwa mi dłonie pod koszulkę, na mojej skórzy pojawia się gęsia skórka, a przez ciało przechodzi przyjemny prąd.
Pogłębiając pocałunek, siadam na nim okrakiem, by po chwili on kierował swoje dłonie w stronę zapięcia od stanika.
Uśmiecham się przy pocałunku na co on reaguje w ten sam sposób i w końcu zdobywa upragniony cel. Zwinnym ruchem zrzuca ze mnie biustonosz, nie ściągając przy tym koszulki. Przydatna umiejętność.
Nasze pocałunki stają się jeszcze bardziej namiętne, do tego on zaczyna bawić się moimi piersiami, czym wprawia mnie w jeszcze większe podniecenie. Zaczynam poruszać się na nim zmysłowo, na co on cicho pojękuje. 
Nie wytrzymuję i zrzucam z niego koszulkę, po czym wplątuję dłonie w jego idealną grzywę.
Mam na niego tak ogromną ochotę, że zaczynam odpinać pasek jego spodni.
Oboje orientujemy się co robimy, gdy słyszymy pukanie do drzwi. Zrywamy się z łóżka i zaczynamy szukać brakujących części naszego ubioru.
Dziękuję Bogu, że ten ktoś w porę nam przerwał, jednak czuję ogromny niedosyt.

***

Hejoo!

No i udało mi się dodać jeszcze! *_*

Wybaczcie, że taki krótki ;/

Miśki, jutro w nocy wyjeżdżam, więc rozdziały prawdopodobnie nie pojawią się przez najbliższe kilka dni. No chyba, że będę miała tam dostęp do ewentualnego WiFi.

Pożyjemy zobaczymy;) 

W ogóle mam podjarę, bo zrobiłam pierwsze zbliżenie Leonetty i jutro obsada przyjeżdża do Polski, na ponad tydzień!!!! WHAAAAAAT 

Niech ktoś mnie obudzi z tego snu! *_* 

Co do rozdziału, to ej! Tajemnica Tomasa wyszła na jaw, ale czy da on teraz spokój Violetcie? Przecież są jeszcze małżeństwem.

Czytajcie i komentujcie, a zobaczycie;D

Ja w nadziei, że się wam spodoba, opuszczam bloggera, by udać się na spoczynek:"") 

A i jeszcze, gdyby ktoś chciał mieć zajmowane miejsce, niech pisze pod tym rozdziałem. BRANOC! ❤