Rozdział 16:"Jestem taki dumny!"

Rozdział dedykuję Pa ti! 

Sama wiesz dlaczego.;** Miłej lekturki! ❤

Jorge 

Myślałem, że będzie mi ciężko przyglądać się pracy rehabilitantki, ale Tini jest taka silna. Tak dobrze sobie radzi.
-Martino teraz mam do ciebie prośbę. Chciałbym byś powoli spróbowała wstać z wózka. Ja i twój chłopak będziemy cię asekurować. Spróbujesz?-Tini lekko pokiwała głową, na co ja się do niej zbliżyłem. Nie mogłem powstrzymać narastającego strachu, ale dla niej muszę być silny. Nie mogę jej teraz zawieźć. Tini spokojnym tempem zaczęła podnosić się z wózka. Ja stałem naprzeciwko niej, a rehabilitantka zaraz przy niej. Stało się! Tini stanęła na równe nogi i nie upadła. Nadal stoi!
-Czuję je! Jorge! Czuję moje nogi!-zaczęła krzyczeć z niepohamowanej radości przez co zbiegli się wszyscy domownicy.
-Wspaniale! Skarbie wspaniale!-złapałem ją za obie dłonie i obdarzyłem szczerym uśmiechem, a z jej oczu popłynęła łza radości, którą skutecznie starłem kciukiem.
-Brawo Martina! Teraz powoli usiądź nie przemęczaj się.-poradziła jej sprawczyni tego cudu, po czym udała się wraz z ojcem Tini do jego gabinetu, a ja mogłem z całych sił wyściskać mojego aniołka.

German 

-Gratuluję Panie Stoessel! Ma pan dzielną córkę!-te słowa sprawiły, że moje serce prawie wyskoczyło z klatki piersiowej.
-Dziękuję! Wiem o tym! Tak więc co teraz?-spytałem.
-Myślę, że zaszliśmy już daleko. Teraz musi pan wybrać się z Martiną do lekarza, on postawi ostateczną diagnozę.
-Zrobię to już jutro!-oznajmiłem-Dziękuję pani bardzo! Nie zapomnę tego!-uścisnąłem jej dłoń w ramach podziękowań.
-To moja praca. Będę już szła. Do widzenia!-uśmiechnęła się szeroko i opuściła mój gabinet. Zostawiając mnie tym samym, sam na sam ze swoimi przemyśleniami. Jestem taki dumny! Maria też by była. Mamy wspaniałą córkę. Ja sam wieczorami miewałem chwilę załamań. A Martina? Nigdy się nie poddała. Do końca wierzyła.

Lodo 

Co ci dwaj znowu kombinują? Zawiązali mi oczy opaską i prowadzą mnie jak jakąś niewidomą, wbrew mojej woli.
-Jeszcze trochę Lodo! Wytrzymasz!-usłyszałam głos Facu.
-Idziemy na skróty stary? No wiesz przez te krzaki.-usłyszałam chichot Facu na co szturchnęłam ramieniem Samu, który podsunął tak głupi pomysł.
-Dobra chłopcy, dość!-starałam się krzyknąć na całą przestrzeń w której się znajdowałam, ale któryś głąb zasłonił mi usta. No tego już za wiele! Czuję się jakbym była porywana.
-Już jesteśmy. Trzeba było się tak buntować?-kiedy odsłonili mi oczy ujrzałam przed sobą ławke, a na niej ogromny bukiet czerwonych róż. Gdy odwróciłam się zdezorientowana, tych pacanów już nie było.
-Co to ma znaczyć?-szepnęłam do siebie, łapiąc bukiet.
-To dla ciebie.-usłyszałam szept nad uchem i nagle moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Odwróciłam się, a tam stał ON. We własnej osobie. Diego Dominguéz.
-Potrzebowałeś do tego tej dwójki? Nie wystarczył przyjść do mnie? Zwyczajnie pogadać?
-Szczerze? Bałem się. Po prostu się bałem.-Chciałam być twarda, ale przy nim najwyraźniej mi to nie wyjdzie.
Zbliżyłam się do niego i złączyłam nasze czoła patrząc mu głęboko w oczy.
-Nie miałeś czego...-wydusiłam-ale wybaczam.-Odetchnął z ulgą.
-Lodo...
-Tak?
-Ja... Ja... Bo ja... Ja cię...-chyba trzeba załatwić mu logopedę.-kocham. Kocham cię!-Cholercia! Tak długo czekałam na te dwa słowa.
-Nareszcie! Ja też cię kocham! Na maksa!-na jego twarzy zawitał szeroki uśmiech przez co pojawił się jego rząd białych pereł.
-Bądźmy szczęśliwi! Od teraz i na zawsze!-po tych słowach nie wytrzymałam. Wbiłam się w jego usta z ogromną namiętnością.

Cande 

-Alba ja już nie wiem gdzie oni mogą być.-rzuciłam obojętnie.
-Patrz Mechi i Rugg!-wskazała na parę idącą w naszą stronę.
-Hejka!-krzyknęłam.
-Siemka!-zaczął Rugg.-Gdzie jest Samu i Facu?-a skończyła Mechi. Zauważyłam ten chytry uśmieszek na twarzy Rugga.
-Ty coś wiesz?-zanim cokolwiek powiedziała Alba zrobiła to za mnie.
-Nie będę owijał w bawełne. Poszli zesfatać Diego z Lodo.
-Właśnie zapomniałabym! Podziękuj im odemnie i Ruggero. Dzięki nim teraz jesteśmy razem.-Razem z Albą nie mogłyśmy ukryć zdziwienia na słowa Mechi.
-To my już pójdziemy! Macie z nimi do pogadania.-wskazali na chłopaków, którzy kierowali się w naszą stronę.
-Dalej jesteście na nas złe?-spytał Samu.
-Ja nie jestem! Mam najlepszego chłopaka na świecie.-Alba wyprzedziła moje słowa po czym wbiła się w usta Facu.
-No, a ty skarbie?
-Nie potrafię być na ciebie zła. Jesteście wspaniali!-Powtórzyłam czynność Alby, ale na Samu. Moim Samu.

***

Witam was w tą wyjątkową dla mnie niedzielę! 

Dowiedziałam się tylu wspaniałych rzeczy, że dzisiaj nic nie było w stanie zniszczyć mi humoru. 

Napisałam dzisiaj dla was kolejny rozdział i powoli zbliżam się do końca. 

Jeszcze 1-2 rozdziały i Epilog, a potem zaczynam nową historię, do której mam już napisany Prolog. ;** 

Zapraszam was również do zapoznania się nowymi zakładkami!  

Kolejny rozdział pojawi się w tym tygodniu! 

Pozdrawiam, Justaaa;*