Rozdział 13:"Wszystko zniszczyłeś!"

"Naj­gor­szym więzieniem jest przeszłość."  

Rozdział dedykuję Zuzannie Klimek! Dziękuję, że zawsze starasz się komentować mojego bloga i jesteś moją wierną czytelniczką! ;* Duuużo loffków Zuzełku! ❤ Miłej lekturki skarbie. ;**

Tini 

Obudziłam się o 5:00 i cały czas leżę w łóżku rozmyślając nad moim dzisiejszym spotkaniem z całkowicie nieznajomą mi osobą. Nie mam pojęcia dlaczego rozsądek powtarza mi Idź tam!, zaś serce mówi Nie próbuj! To cię zrani.

Dziwne. Zawsze było na odwrót i nie ważne jaka to była sytuacja, rozsądek zawsze zwyciężał. Miał siłę przebicia. Cholera! Teraz też tak jest. Bitwę mojego serca z rozsądkiem przerwał drażniący mnie co ranek o tej samej godzinie, dźwięk budzika.

Dochodziła godzina 7:00, więc do pokoju weszła Olga, która od czasu wypadku jest u mnie w pokoju co rano. Sama nie dam rady wstać z łóżka, ubrać się czy też pójść pod prysznic. To boli. Niestety to ból psychiczny, chociaż czasem wolałabym, aby był jednak fizyczny. 

Tini! Dosyć! Nie rób z siebie kaleki! Czyżby rozsądek? Ma rację. Zaprzysięgłam sobie, że będę walczyć. 

~

-Maleńka co chcesz dziś na siebie ubrać? Jest dość duszno, więc może coś zwiewnego?- zapytała Olga, cały czas szukając czegoś w mojej szufladzie. Ona zawsze poprawia mi humor. Jest dla mnie jak mama.

-Tak. Może być moja miętowa spódniczka, biała przewiewna koszula i ukochane pantofelki.- odpowiadam. 

-Tinitko o którą koszulę ci chodzi? Masz ich tu miliardy.- pada kolejne pytanie, a ja nie mogę powstrzymać się od śmiechu, gdy Olga wykopuje każdą po kolei, a tym samym zasypuje się stertą moich ciuchów.

-Haha! Olga ta z czarnym kołnierzykiem, jest tylko jedna taka.- mówię, nie mogąc przestać chichotać.

-Dobra ciuchy gotowe! Jedziemy pod prysznic.- mówi i łapie rączki wózka, wioząc mnie w stronę łazienki, która od tej pory jest przystosowana do mnie mojego wózka.

~

Po skończeniu porannych czynności Ramallo znosi mnie na dół i tam kładzie na drugim wózku. Tak teraz jest ich dwa. 

Siadam Podjeżdżam wózkiem pod stół i nim się spostrzegam przy stole jest już mój tata.

-Jak się spało?- pyta. 

-Nawet dobrze. Każdej nocy coraz lepiej.- odpowiadam i wymuszam sztuczny uśmiech nie chcąc go martwić.

-Cieszę się! Tak więc smacznego.- życzy i zajmuje się spożywaniem posiłku.

-Wzajemnie!- odpowiadam i znów ten sztuczny uśmiech, który w stanie jest zakryć każdy mój zły humor. Dzwonek! Uff. 

-Ja otworzę!- krzyczy Olga i chwilę później słyszę:

-Dzień dobry! Przyszedłem po Martinę.- Tak to on. Wszędzie poznam jego cudowny głos. Jest jak melodia dla moich uszu. Podobnie jak jego oczy i uśmiech są lekarstwem na wszystko, a ten jego nieziemski zapach jest wisienką na torcie dla mojego nosa. Kocham w nim wszystko. 

-Tinita! Jorge po ciebie! 

-Moment!- wykrzykuję, by mieć czas pożegnać się z moim tatą. 

-Pa córeczko! Uważaj na siebie i miłego dnia życzę.- całuje moje czoło. 

-I wzajemnie tato!- odpowiadam i kieruję się w stronę drzwi wyjściowych.

Jorge 

-Witaj skarbie!- zaczynam widząc moją księżniczkę. Nie wiem dlaczego, ale ona z każdym dniem staje się piękniejsza. Tak ją kocham. 

-Cześć!- gdy jest już obok daję jej lekkiego buziaka w usta, którego ona pogłębia i nie chce wypuścić mnie z ramion. Podoba mi się to. Nie mam zamiaru jej przerywać. 

-Tak się stęskniłaś?- pytam żartobliwie, gdy już wypuściła mnie ze swoich objeć. 

-Ogromnie!- odpowiada z iskierkami w oczach. To takie piękne. 

-Heh. Idziemy?- zadaję pytanie i rękom wskazuję drogę. 

-Z tobą? Nawet na koniec świata!

-Podoba mi się! 

~

Doszliśmy do szkoły w szóstkę, ponieważ po drodze spotkaliśmy Facu z Albą i Samu z Cande. Niestety brakowało jeszcze Diego z Lodo i Rugga z Mechi, ale ci debile to mięczaki. 

Nie wiem kiedy w końcu uda im się zagadać w inny sposób do Lodo i Mechi niż tylko po przyjacielsku.

~

Lekcje mijały niesamowicie szybko. Na szczęście dzisiaj w szkole nie pojawiła się ta flądra(od aut. Stephie), może już ja przymknęli. Pan German to załatwi. Ten człowiek jest potężny, szczególnie gdy chodzi o jego rodzinę i to w dodatku córkę. Czasem sam się go boję. Jest znany w całej Ameryce Południowej i Północnej, a nawet w Europie, wszędzie ma wtyki. Podziwiam go za to do czego doszedł mimo, że jest z domu dziecka. 

Facu 

-Samu trzeba coś zrobić!- zagaduję przyjaciela na lekcji. 

-Ale o co ci znowu chodzi? 

-No, bo gadałem wczoraj z Albą i opowiedziała mi jak bardzo Lodo i Mechi cierpią z powodu tych dwóch ciołków.

-Facu ja wiem, to są nasze przyjaciółki, są dla nas jak siostry, ale to raczej ich prywatne sprawy.- odpowiada mi dość stanowczo. 

-Widzę, że z ciebie też mięczak.- nagaduję go. Wiem, że to zadziała. Znam go. 

-Ej ej! Bez takich! Co chcesz zrobić?- Mam go. Nie trzeba było długo błagać.

-No więc po prostu nagadujmy ich tak jak ja przed momentem ciebie. Męskie ego jest tak wielkie, że prędzej czy później zdają sobie sprawę z tego co robią.- sprecyzowałem.

-Dobra no niech ci będzie.- Znowu wygrałem! 

-Gambande! Nascimiento! Cisza!- Jak ja nienawidzę babki od matematyki.

Cande 

-Co oni kombinują?- pytam Albę spoglądając na chłopaków. 

-Nie mam pojęcia. Oby nie było kłopotów.- odpowiada.

~

No nie wytrzymam! Stoję na korytarzu, a Samu cały czas zacięcie dyskutuje z Facu. Niestety ciekawość zwycięża. 

-Co wy tutaj kombinujecie?- postanawiam zadać im nurtujące mnie pytanie.9 

-O kochanie! Nie nic... e....- jąka się. Znam go! Będą kłamać. 

-Gadamy tylko sobotniej imprezie.- jak zwykle wyręcza go Facu. 

-Dobra! Dobra! Już ja znam te wasze numery. Nie chce powiedzieć to nie, ale w takim razie możecie nie odzywać się do mnie i do Alby.- odwracam się na pięcie i powoli odchodzę czując się zwyciężczyniom, a w oddali słyszę jeszcze ich głosy;

-Stary zawaliliśmy sprawę!

-Chcieliśmy dobrze, a jak zwykle wyszło inaczej. 

Tini 

Lekcje się skończyły, dochodzi godzina 15:30, a o 16:00 muszę być w parku. Powoli kieruję się w stronę wyjścia w nadziei, że nie spotkam Jorge'a. 

-Kochanie dokąd się wybierasz bezemnie?- Niech to szlag! 

-Em... No... Mam jeszcze parę spraw do załatwienia.- odpowiadam jąkając się. Oby nie wyczuł stresu.

-Dasz radę sama?- pyta zdziwiony. 

-Oczywiście! To, że jestem na wózku nie oznacza, że nie potrafię być niezależna.- Ups. Chyba poczuł, że ciut mnie zdyskryminował.

-Zrozumiałe! Nie przeczę!- podniósł ręce w geście obronnym.

-Więc będę już lecieć.

-To ja wrócę dziś z chłopakami, a później do ciebie wpadnę. Kocham cię. Pa.- lekko pocałował mnie w usta.

-Ja też. Do zobaczenia.- odpowiadam i się oddalam.

~

Jest dokładnie godzina 15:55, jestem w parku i czekam na nieznajomą osobę, której nijak nie wiem jak rozpoznać.

Nagle widzę niską brunetkę kierującą się w moją stronę. Chyba zauważyła, że nie wiem zbytnio o co chodzi, więc machnęła mi ręką, że to ona. 

-Witaj! Ty jesteś Violetta?- zaczyna, a ja od razu zauważam ten uśmieszek. 

-Cześć! Tak to ja.- odpowiadam. 

-Andres nie wspominał, że jesteś na wózku.- Zaraz. Zaraz. Andres to ten przyjaciel Jorge'a. O co chodzi? 

-My się nie znamy, więc on nie mógł o tym wiedzieć.- uświadamiam jej.-Ale może przejdźmy do rzeczy. Co chciałaś powiedzieć mi na temat mojego chłopaka? 

-Tak więc. Ja, Jorge i Andres przyjaźniliśmy się zanim wy wszyscy się pojawiliście.  

Andres mieszkał z Jorge, ponieważ jego rodzice zginęli w wypadku, a ja byłam dla nich jak siostra. Gdy Jorge zaczął dorastać, jak każdemu chłopakowi w jego wieku zaczynały podobać się dziewczyn, jednak nie był gotowy jeszcze na poważny związek. Wiązał się z dziewczynami, które miały znanych i zamożnych rodziców, którzy pomagali mu się wybić w jego karierze na motocrosie. Jedna dziewczyna popełniła przez niego samobójstwo, po którym on z tym skończył, ale teraz usłyszałam o tobie i twoim tacie, więc pomyślałam, że muszę cię ostrzec. Tyle.- opowiedziała mi, a ja nie wiedziałam co powiedzieć. Serce strasznie zaczęło mnie kłuć. Dlaczego? Dlaczego on mi to robi? 

Dziewczyna odeszła, chyba że zrozumiała, że chcę zostać sama. Siedziałam tak i siedziałam cały czas zastanawiając się Dlaczego?, a w niektórych momentach po moich policzkach spływały gorące łzy. 

~

-Martina! Co ty tutaj robisz o tej porze?- To Jorge. Przykucnął sobie obok mnie, a ja odwróciłam głowę w drugą stronę.

-Odejdź proszę.- powiedziałam przez łzy. 

-Ej skarbie co jest?- pyta i łapie mnie za brodę lekko przekręcając moją głowę w jego stronę, wtedy wybucham.

-Nie dotykaj mnie! Dlaczego mi to robisz?- pytam i patrzę mu głęboko w oczy. Co widzę? Widzę w nich ból? Tak to chyba ból, ale dlaczego skoro zależy mu tylko na sławie i kasie mojego ojca. 

-Tini. O co chodzi? Nie rozumiem.- mówi z zaciśniętym gardłem. Będzie płakać? Nic mu to nie da. Ja też przez niego płaczę.

-Już wszystko wiem! Wiem co robiłeś tym dziewczynom, bo zależało ci na sławie ich rodziców i wiem o tej, która popełniła przez ciebie samobójstwo!- wykrzyczałam.

-Co?!- pogubił się. Zachowuje się jakby nie rozumiał o czym mówię. 

-Po prostu... Wszystko zniszczyłeś!

***

Witam! No i już po wycieczce. Było pięknie, a teraz łapcie rozdzialik. Mam nadzieje, że wybaczycie mi to co zrobiłam, ale u mnie musi się coś dziać.;** Tak czy siak mam nadzieje, że się wam spodoba! ❤ Czekam na miłe komentarze, a za niedługo kolejny rozdział.

Przepraszam za jakiekolwiek błędy ;)) Pozdrawiam! ;**